Kaviar.
Dr Jakob gòht nòch Schduàgrt nei,
oimàl em Jòhr, des muaß hald sei.
Wià n’nr so en dr Schdad rom schwirrd,
hòt’r sich en à vornehms Lokal vèrirrt.
Er denkt, weil i jetzt Honger hann,
vr’lang i à mòl dr Magàfahrplan.
Er ruaft nòch em Ober ond der kommt glei
ònd brengd em d’Schbeiskart nò vr’bei.
Viel, was druffschdòd isch em klar,
blos, wa isch denn Kaviar ?
Er fràgt den Ober, was dees isch,
der sechd ganz freindlich: Eier vom Fisch.
Jetzt isch dr Jakob ganz vr’sessà,
Fischeier hàt’dr no nià gessà,
dià will’r jetzt àmòl vr’suàchà
ond duàt noàmàl dr Ober ruàfà.
Secht nò zu deàm guatà Mà,
dass’ rs nehmlich uffschreibà kà,
hauàt’se mr àmòl von deane Eier,
drei Pfond en à Pfann,
heit isch mr nehmlich gar nex’ z’deier,
weil i en allmacht’s Hongèr han.